Rymowicz Feliks (1870–1906), lekarz, docent okulistyki w Kazaniu. Ur. prawdopodobnie w Petersburgu, był synem Feliksa i Bronisławy z Januszkiewiczów, młodszym bratem Zygmunta (zob.).
R. studiował medycynę w Akademii Medyko-Chirurgicznej w Petersburgu, którą ukończył w r. 1893 jako laureat. Po otrzymaniu stopnia lekarza pozostał przy Akademii jako stypendysta rządowy. Przez trzy lata był ordynatorem klinik okulistycznych Akademii i jednocześnie prowadził przy katedrze anatomii patologicznej badania nad patologią oka. W r. 1896 otrzymał stopień doktora medycyny na podstawie rozprawy drukowanej później po polsku pt. Przyczynek do patologii niedoślepu alkoholików („Pam. Tow. Lek. Warsz.” 1898 i osobno W. 1898). W t. r. pracował przez trzy miesiące w klinikach okulistycznych Wiednia, Berlina i Królewca. W l. 1897–1903 kierował oddziałem ocznym w Szpitalu Wojskowym w Kazaniu i laboratorium bakteriologicznym Kazańskiego Okręgu Wojskowego. Jednocześnie w l. 1898–1903 był asystentem przy katedrze patologii ogólnej na uniwersytecie kazańskim i zajmował się badaniami nad bakteriologią i histologią patologiczną oka. W r. 1900 znów spędził trzy miesiące w klinikach Berlina, Wiednia i Paryża. W l. 1900–3 prowadził oddział oczny szpitala dziecięcego w Kazaniu. W lipcu 1900 został mianowany docentem okulistyki na uniw. kazańskim. Wykładał choroby zakaźne oka i prowadził kurs praktyczny w kierowanych przez siebie oddziałach w Szpitalu Wojskowym i szpitalu dziecięcym w Kazaniu. W r. 1903 osiadł w Warszawie jako wolno praktykujący chirurg okulista; wcześniej już zamieszkali tutaj jego rodzice.
R. ogłaszał prace z zakresu bakteriologii okulistycznej; kilka z nich ukazało się po polsku w „Przeglądzie Okulistycznym” w l. 1900–4, m. in.: W sprawie patogenezy i biologii prątka Morax Axenfelda (1900), Własności bakteriobójcze łez i cieczy wodnej (1902), gdzie pierwszy zwrócił uwagę na własności bakteriobójcze łez, Prątek ostrego zapalenia spojówki oka i stosunek do niego prątka grypy (1902), Wpływ leczenia surowicą na przebieg zakażenia rogówki paciorkowcem ropnym podczas operacji wyjęcia zaćmy (1904). W r. 1905 został R. członkiem czynnym Tow. Lekarskiego Warszawskiego. T.r. powołany podczas wojny rosyjsko-japońskiej do służby wojskowo-lekarskiej na Dalekim Wschodzie, został R. naczelnym lekarzem jednego z wojskowych szpitali; później dla wypoczynku zatrzymał się na czas dłuższy u rodziny w Kazaniu i tam nagle zmarł 9 VI 1906. Przypuszczalnie został pochowany w Kazaniu.
Nie wiadomo, czy R. założył rodzinę.
Konopka, Pol. bibliogr. lek. XIX w., IX; Szarejko P., Słownik lekarzy polskich XIX wieku, W. 1991 I; – Melanowski W., Rys dziejów okulistyki w Polsce, W. 1948 s. 34; – „Arch. Hist. i Filoz. Med.” T. 19: 1948 s. 322 (Melanowski W., mylne daty życia); – Nekrologi i wspomnienia pośmiertne z r. 1906: „Kron. Lek.” R. 27 nr 12 s. 389, „Lwow. Tyg. Lek.” R. 1 nr 27 s. 339, „Medycyna” T. 34 nr 30 s. 571 (mylnie podana jako miejsce śmierci Warszawa), „Nowiny Lek.” R. 18 nr 9 s. 412 (mylnie podana jako miejsce śmierci Warszawa), „Świat” R. 1 I półr. nr 25 s. 24 (fot.), i z r. 1907: „Pam. Tow. Lek. Warsz.” T. 103 s. 49–50 (mylna data śmierci lipiec 1905).
Teresa Ostrowska